Het Netwerk Palliatieve Zorg Zuid-Gelderland (NPZZG) en Netwerk 100 hebben besloten meer samen te werken en van elkaar te leren. Op 14 mei 2019 interviewde Carel Veldhoven, huisarts en arts palliatieve zorg, een mevrouw van 95 jaar over wat zij belangrijk vindt in deze fase van haar leven en in het bijzonder beslissingen rond het levenseinde.

Mijn geest wil nog steeds vooruit

Mevrouw vertelde dat zij het moeilijk vindt minder vitaal te zijn: “Mijn geest wil nog steeds vooruit, maar mijn lijf geeft grenzen aan”. Geestelijk voelt ze zich nog goed, maar de lichamelijke ongemakken beperken en belemmeren haar, vooral om dingen op haar “eigen tempo” te blijven doen.

Als het in de toekomst slechter met haar gaat, wil ze het liefst gebruik maken van het recht om over haar eigen leven te beslissen. Euthanasie is dan een gewenste optie voor haar. Ze heeft hier met haar huisarts over gesproken en verklaringen opgesteld. Ze vindt het erg moeilijk om haar wensen bespreekbaar te maken met haar kinderen. Het contact is goed, maar zij hebben hun eigen leven. Mevrouw geeft aan: “Ik wil hen niet opzadelen met mijn problemen van het ouder worden”.

Belangrijke conclusies

Naar aanleiding van het interview werd in de dialoogronde aan de aanwezigen gevraagd om in groepen de volgende vraag te bespreken: “Het feit dat je behandelwensen goed bespreekt en vastlegt geeft nog geen garantie dat het vervolgens in de praktijk ook zo zal gaan. Hoe ga je daarmee om?”

De belangrijkste conclusies waren:

• Palliatieve zorg begint veel eerder dan je denkt. Het gesprek aangaan over het leven met vragen als: “Wat maakt uw leven (nog) de moeite waard?” en “Wat is voor u een waardig en fijn leven?”.
• Probeer in gesprekken over het levenseinde aan te geven wat de persoon belangrijk vindt of perse niet zou willen. Maar realiseer je dat deze belangrijke vragen niet voor iedereen noodzakelijk of gewenst zijn. Elke keuze verdient respect. Goede vragen zijn: “Wat is nú voor u belangrijk?” en “Wat is uw schrikbeeld?”.
• Schriftelijke behandelwensen en verklaringen zijn niet ‘tot in den treuren’ een garantie dat de gemaakte afspraken kunnen worden opgevolgd. Het is daarom van belang om het gesprek over uw wensen met regelmaat opnieuw met de (huis)arts aan te gaan. De arts die gevraagd wordt een (levenseinde) wens uit te voeren, moet kunnen begrijpen maar ook “voelen” dat die wens er op het moment zelf is en dat het lijden ondraaglijk is.

De opsomming doet waarschijnlijk onvoldoende recht aan de tafelgesprekken en het plenaire nagesprek, maar het geeft een globaal beeld van de inhoud van de bijeenkomst. Wees de volgende keer van harte welkom!
De definitieve datum volgt binnenkort.